Liefde voor Nederland is geen schande, maar wat blijft erover als we blijven zwijgen?
Door: een trotse, bezorgde maar hoopvolle Nederlandse moeder.
Ik ben een trotse Nederlandse vrouw. Moeder van vier kinderen. Opgroeien in
Nederland betekende voor mij vrijheid, ruimte, openheid, veiligheid en samen
leven met verschillen. Ik weet dat onze geschiedenis niet altijd vlekkeloos is
geweest – kolonisatie, ongelijkheid, fouten zijn er genoeg gemaakt. Maar ik
kies ervoor om te kijken naar wie wij ook zijn: een volk dat leert, dat groeit, dat
helpt, dat in vrijheid denkt, dat tolereert.
Juist omdat ik van dit land houd, maak ik me nu zorgen. Grote zorgen.
Nederland verandert sneller dan ik het bijhouden kan.
Elke dag zie ik de veranderingen om mij heen. Niet alleen nieuwe gezichten
op straat, maar hele nieuwe werelden die binnen onze grenzen ontstaan –
werelden waarin onze Nederlandse normen en waarden soms niet meer lijken
te tellen. Steeds vaker voel ik me een vreemde in mijn eigen land. En ik ben
niet de enige.
We vangen mensen op die vluchten voor oorlog en onderdrukking, en dat
hoort bij onze menselijkheid. Maar steeds vaker merk ik: er komt méér mee
dan alleen een koffer. Er komen wereldbeelden binnen die botsen met onze
vrijheden. Er komen verwachtingen binnen, eisen zelfs, die niets te maken
hebben met dankbaarheid of wil om mee te doen. En dat doet iets met ons
allemaal.
Integratie is niet vrijblijvend.
Waar is het misgegaan dat wij zijn gaan fluisteren over onze eigen cultuur,
maar anderen luid en duidelijk hun overtuigingen mogen opdringen? Waarom
draaien wij ons in bochten om ‘niemand te kwetsen’, terwijl we zelf onder druk
komen te staan?
Nederlanders zijn gewend om rekening te houden met een ander. Dat is mooi.
Maar het werkt alleen als die ander ook bereid is om rekening met óns te
houden. Als je hier komt wonen, leef je mee met onze wetten, onze taal, onze
tradities – of je nu uit Oekraïne komt, Syrië, Somalië of waar dan ook vandaan.
Integratie is geen gunst, het is een voorwaarde. Want als we elkaar niet meer
kunnen verstaan – letterlijk én figuurlijk – valt alles weg.
Mijn kinderen moeten zich thuis kunnen blijven voelen.
Ik wil niet dat mijn kinderen zich straks moeten verantwoorden omdat ze
Nederlands zijn. Ik wil niet dat ze hun feestdagen, hun vrijheden of hun
mening moeten inperken omdat een ander daar ‘aanstoot aan neemt’. Ik wil
dat zij opgroeien in een land waar ruimte is voor verschillen, maar waar onze
basiswaarden onaantastbaar zijn: vrijheid, gelijkheid, respect, en
verantwoordelijkheid.
Er is niets mis met trots zijn op Nederland. Er is niets mis met zeggen: dit is
hoe wij het doen. We mogen gastvrij zijn, maar ook duidelijk. Je kunt niet
verwachten dat een samenleving overeind blijft als je haar fundament
ondermijnt. En dat is wat er nu gebeurt – politiek, cultureel, en sociaal.
Dit vraagt iets van ons allemaal
We moeten stoppen met wegkijken. We moeten stoppen met doen alsof ‘het
vanzelf wel goed komt’. We hebben geen oneindige huizen, geen oneindige
zorg, geen oneindige tolerantiedrempel. We moeten grenzen durven stellen –
letterlijk én figuurlijk.
Dat betekent:
- Taal leren is een plicht, geen optie.
- Onze vrijheden respecteren is een voorwaarde, geen wens.
- Meedoen is de norm, niet vrijblijvend.
- En nee: niet elke cultuur past in onze samenleving als die haaks staat op onze vrijheid.
We hebben als Nederlanders te lang gedacht: “Ach, het komt wel goed.” Maar
dat komt “het” niet, tenzij wij daar actief voor kiezen. Nederland heeft richting
nodig. Kracht. Eerlijkheid. En vooral: liefde voor wat ons land wél is.
Nederland mag weer Nederland zijn
Ik wil geen harde muren. Maar wel een stevige ruggengraat. Geen haat of
afwijzing, maar wél realisme. Wie hier komt, moet mee willen bouwen. En wie
hier woont, moet mogen blijven zeggen: dit is mijn land – en daar ben ik trots
op.
Want Nederland is niet zomaar een plek op de kaart. Het is een thuis.
Voor mij. Voor mijn kinderen. Voor wie dat respecteert.
En dáár zet ik mij voor in. Vanuit liefde. Vanuit moederschap. En vanuit het
diepe besef:
Als wij onze vrijheid niet beschermen, raken we haar kwijt.
